5 توصیه برای بهبود ایمنی بیمار در حین فرآیند تحویل

افزایش طول عمر و تغییر سبک زندگی، سیستم‌های بهداشتی را در سراسر جهان، تحت فشار قرار داده‌است. بیمارستان‌ها باید تعداد فزاینده‌ی بیمارانی که از بیماری‌های پیچیده و مزمن رنج می‌برند را سریعا مدیریت کنند.

یکی از شاخص‌های این فشارها، میزان بالای آسیب‌های قابل اجتناب بیمار در بیمارستان‌ها است که در کشورهای پیشرفته، 10٪  و در کشورهای در حال توسعه، به‌طور قابل توجهی بالاتر است. در برخی از کشورهای پیشرفته، احتمال مرگ و میر بیماران در اثر بستری شدن در بیمارستان مراقبت‌های حاد، 40 برابر بیشتر از تصادفات رانندگی است. تخمین زده می‌شود که فقط در استرالیا، سالیانه 500 هزار نفر از آسیب‌های قابل پیشگیری در بیمارستان‌ها رنج می‌برند.

برخی از تحقیقات، نشان می‌دهد که تحویل بالینی بیمار، یک گلوگاه مهم برای مشکلات ارتباطی است. به‌عنوان مثال، اخیرا یکی از پروژه‌های بزرگ کمیسیون اروپا نشان داده‌است که ارتباطات هنگام تحویل بیمار، مسئول 25 تا 40 درصد حوادث جانبی می‌باشد.

تحویل یا واگذاری بالینی بیمار چیست؟

برآورد‌ها حاکی از آن است که هر ساله بیش از 300 میلیون تحویل در ایالات متحده آمریکا، بیش از 40 میلیون تحویل در استرالیا و بیش از 100 میلیون تحویل در انگلیس انجام می‌گردد و در نتیجه، "تحویل بیمار" به‌عنوان بیشترین و مهمترین روند ارتباطی بین پزشکان در هنگام ارائه خدمات مراقبتی به بیمار به‌شمار رود.

مشکلات ارتباطی پزشکان حین تحویل بیماران:

طبق تعریف، تحویل یا واگذاری بالینی بیمار، یک رویداد ذاتا ارتباطی است.

تحویل، تنها از طریق تبادل زبانی، صحبت پزشکان بالینی با یکدیگر و یا نوشتن آنها برای هم، حاصل می‌شود.

حال، این سوال مطرح است که وقتی پزشکان در حین تحویل بیمار، با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند، چه مشکلاتی ممکن است رخ دهد؟

تحقیقات بین‌المللی به مشکلات زیر اشاره کرده‌اند:

• عدم وجود ساختار سیستماتیک (از جمله تحویل ناقص)؛
• عدم توضیحات کافی در مورد آنچه برای بیمار انجام شده و خواهد شد؛
• اعتماد بیش از حد به حافظه، بدون مراجعه به اسناد کتبی؛
• عدم درگیری و مشارکت بیمار؛
• کیفیت پایین سوابق پزشکی کتبی؛
• درگیری چندین پزشک در تداوم مراقبت از بیمار.

  توصیه‌هایی برای بهبود ایمنی و رضایت بیمار حین فرآیند تحویل:   

1. تأثیر بستر بیمارستان بر ارتباطاتِ حین تحویل بیمار را مدیریت کنید.

داده‌های مطالعه، نشان می‌دهد که محدودیت‌های زمینه‌ای محیط بیمارستان، در صورت وجود ارتباطات موثر، اغلب کاهش می‌یابد. برای تحویل موثر، پزشکان و مدیران باید عوامل اصلی زمینه‌ای را مدیریت کنند:

• شرکت‌کنندگان (افرادی که باید در فرایند، حضور داشته باشند)
• زمانبندی (چه مدت زمانی مجاز است)
• منابع (در دسترس بودن سوابق الکترونیکی یا چاپی بیمار)
• محیط (سر و صدا، وقفه‌ها و فضا)

توجه: عدم مدیریت این ابعاد، به معنای پذیرش ضمنی خطر است.

2. توجه داشته باشید که تحویل موثر، شامل دو بعد ارتباطی است: بعد تعاملی و اطلاعاتی.

بیشتر مطالعات مربوط به تحویل بیمار، بر محتوای اطلاعاتی تحویل، متمرکز است. با این وجود، داده‌های ارتباطی واقعی به ما یادآوری می‌کنند که تا زمانی که بعد تعاملی تحویل، به صورت مشترک پیش نرود، ممکن است انتقال اطلاعات، نامفهوم باشد. داشتن تعامل، فوایدی دارد مانند اینکه تعامل، امری بی‌واسطه و متقابل است و این، بدین معنی است که مشکلات و خطاها می‌توانند به سرعت مورد توجه قرار گیرند و برطرف شوند. لازم به ذکر است که برای شناختن ارزش تعامل، ممکن است به تغییر فرهنگی نیاز باشد.

ما باید این عبارت مرسوم را که یک تحویل کوتاه، یک تحویل خوب است را با این عبارت جایگزین کنیم که یک تحویل تعاملی، یک تحویل ایمن است.

3- خطرات اطلاعاتی را از طریق پروتکل‌های انعطاف‌پذیر اما استاندارد، برطرف کنید.

درک ما از ارتباطات موثر و شواهد حاصل از داده‌ها نشان می‌دهد که اگر افراد به طور مداوم یک توالی ساختاریافته را دنبال کنند، شانس بیشتری برای برقراری ارتباطی واضح با اطلاعات پیچیده را دارند. یک پروتکل ساختاریافته، به ارائه دهنده کمک می کند تا بداند چه اطلاعاتی را باید جمع آوری و سازماندهی کند. به گیرنده کمک می کند تا هماهنگ شود ، پیش بینی کند ، انتظار داشته باشد و بنابراین فوراً متوجه شکاف ها شده و در مورد آنها تحقیق کند. بنابراین یک ساختار مشترک می تواند وقفه های غیرضروری را به حداقل برساند و در عین حال از خطرِ به تعویق انداختن و احتمال فراموش کردن پیگیری سوالات، جلوگیری کند.

ما توصیه می کنیم که پزشکان، هنگام تحویل (هم کتبی و هم گفتاری)، از پروتکل iSBAR، استفاده کنند. توجه داشته باشید که هر پروتکل دیگر با ساختار مشابه نیز می تواند به همان اندازه موثر باشد.

4. خطرات تعاملی را با اجرای یک پروتکل تعاملی، برطرف کنید.

دستورالعمل‌ها و پروتکل‌های تحویل، باید مبتنی بر درک آگاهانه از نحوه کار تعامل و نحوه مدیریت خطرات تعاملی باشد. درگیر کردن بیمار با استفاده از پروتكل‌های تعاملی، این اطمینان را می‌دهد كه پزشكان، گزارش بیمار را به درستی دریافت می‌کنند و درباره تصمیم‌گیری‌های درمانی كه بیمار درک می‌کند، مذاكره می‌كنند.

5. اطمینان حاصل کنید که کارکنان بالینی در مورد استراتژی‌ها و چارچوب‌های ارتباطی تحویل بالینی بیمار، آموزش می‌بینند.

انطباق کم با iSBAR و عدم تمایل به مشارکت بیمار در تحویل، اساساً ناشی از عدم آگاهی و آموزش محدود در مهارت‌های تحویل است. بررسی‌ها نشان داد که حتی فقط یک آموزش دو ساعته، می‌تواند تغییر رفتار قابل توجهی از نظر آماری ایجاد کند.